Terug uit Chengdu: Paul Brekelmans blikt terug

CHENGDU – Hij is in zijn laatste maanden als voorzitter van de Sectie driebanden van de KNBB, de Nederlandse biljartbond. Paulus Brekelmans, 64 uit Veldhoven, verdwijnt zeker niet van het biljarttoneel, want daarvoor is de sport hem te dierbaar. De Brabander keerde een paar dagen geleden terug van de World Games in Chengdu, China, waar hij één van de vier arbiters was in het driebanden en af en toe ook nauw optrok met de vier biljarters van het Team NL. Het interview gaat onder andere over het goud van Therese Klompenhouwer, de zware dagen als arbiter op de World Games en het naderende eind van zijn carrière als biljartvoorzitter. ,,We zitten al een paar jaar in een florerende periode met het driebanden, dus ik ga afscheid nemen met veel vertrouwen in de toekomst.’’
 

Paulus Brekelmans is voorzitter van de Sectie driebanden vanaf 2019, daarvoor 4 jaar secretaris/vice voorzitter en inmiddels 40 jaar actief in de biljartsport, eerst op clubniveau, daarna als districtsvoorzitter en ten slotte binnen de KNBB. In het dagelijks leven is hij planner bij Transdev openbaar vervoer in Eindhoven, in 2028 gaat hij daar met pensioen.

 

 

 

 

Brekelmans: ,,De World Games zijn vandaag, zondag geëindigd, wij zijn vrijdag teruggekeerd na een verblijf van negen dagen. Voor mezelf als scheidsrechter zeg ik: het is een zware week geweest. We stonden heel vroeg op, moesten op de speeldagen met vier man zes partijen arbitreren en keerden pas laat in de avond terug in het hotel. Die intensieve dagen begonnen al heel snel na aankomst na een vermoeiende reis en een flinke jetlag. Nog maar net geïnstalleerd in het Olympisch dorp, trokken we naar de speelzaal om in het driebanden de ene na de andere partij te leiden. Ik was natuurlijk ook heel benieuwd naar wat onze Nederlandse biljarters presteerden, maar had al mijn concentratie nodig om aan het biljart te staan. En de afspraak was dat ik geen partijen van Nederlanders mocht arbitreren, dus ook niet de finale en de gouden race van Therese Klompenhouwer.’’

 

 

 

 

,,Het waren mijn derde World Games en organisatorisch de beste die ik heb gezien. De Chinezen hebben er echt alles aan gedaan om alles perfect te regelen met veel jonge vrijwilligers, veel aandacht voor tijdschema’s en veiligheid en zorg voor een optimaal verblijf voor de sporters. We kwamen daar aan in een enorme hitte, heel benauwend toen we het vliegtuig uitkwamen. De luchtvochtigheid was hoog, gelukkig is dat later wel minder geworden. De eerste dagen was het bijna 40 graden, daarna rond de 30 graden. En overal in de gebouwen en de speelzaal was een prima airco. Op de dagen dat we niet actief waren, konden we altijd in korte broek lopen. We kregen uitstekend te eten en hebben veel gastvrije en vriendelijke mensen ontmoet.’’

 

 

 

 

,,Het Team NL was met 90 sporters in totaal met begeleiding. Wij waren met Dick Jaspers, Therese Klompenhouwer en Karina Jetten in het driebanden en Tamara Rademakers in heyball, een soort van pool dat wordt gespeeld op een kleine snookertafel. Met Nederland hebben we in totaal 4 keer goud gewonnen, waaronder de gouden medaille van Therese, 5 keer zilver en 6 keer brons onder andere in handboogschieten en korfbal. China was de grote winnaar met 36 keer goud, voor Duitsland met 17, Oekraïne met 16, Italië met 13. De Belgen waren net voor ons als 16e in het klassement met 5 keer goud. De World Games worden om de vier jaar georganiseerd en zijn voor sporten die niet Olympisch zijn, dus met touwtrekken, trampoline, handboogschieten, breaking, inline skaten, jiujitsu, aikido, karate, kickboksen, korfbal en vaak heel bijzondere disciplines. De atleten woonden niet allemaal bij elkaar, maar waren verspreid. Chengdu heeft 18 miljoen inwoners en is de vierde stad van China. Voor een miljoenenstad viel het me op, dat alles in het verkeer zo rustig was. Ik heb nooit een file gezien, overal was rust en orde. De World Games in deze stad waren een promotieproject, voor een aantal sporten hopelijk de opstap naar de Olympische Spelen.’’

 

 

 

 

,,De biljarters van Team NL trokken veel met elkaar op. Tamara Rademakers was als poolspeelster al heel vaak in China geweest, zij was een echte wegwijzer voor de andere spelers. Sportief gezien heeft Therese het fantastisch gezien door het eerste goud voor dames op de World Games te winnen. De andere sporters van ons hebben intensief meegeleefd. Voor Dick Jaspers was het toernooi geen succes. Hij had twee moeilijke tegenstanders, vooral de Koreaan Heo. En als je dan zelf niet goed start, kun je er snel uitliggen. Dat gebeurde dus. Het kan ook niet altijd super geslaagd zijn. Dick had al twee keer goud gewonnen op de vorige World Games. Karina Jetten heeft niet haar niveau gehaald, wat de reden is, kon ik niet goed inschatten. Misschien de entourage voor het eerst op zo’n wereldpodium. De enige winnaar was dus Therese, die zich geweldig heeft aangepast en alles en een prima toernooi speelde. We mogen trots zijn op haar als ambassadrice op deze World Games.’’

 

 

 

 

,,Driebanden is in China absoluut geen sport die veel mensen beoefenen. Voor de UMB zijn Jean Paul de Bruijn en Joris van ’t Zelfden er vorig jaar geweest om jonge spelers te instrueren en te trainen. De sport leeft nog niet echt, dat heeft lange tijd nodig. Op de tribunes bij het driebanden zaten maar zelden toeschouwers om te kijken naar driebanden, wel naar snooker en pool, waar vele Chinezen wel goed in zijn. Ik heb zelf geen verhalen meegekregen of we kans maken om Olympisch te worden. Daarvoor wordt achter de schermen gelobbyd. Wat me wel opviel is dat in tegenstelling tot veel Koreanen, waar driebanden enorm populair is, de jonge Chinezen vaak wel goed Engels spreken.’’

 

,,We zijn bij terugkeer nog even bij me thuis geweest om afscheid te nemen en het gewone leven is inmiddels weer op gang. Ik ben weer al druk bezig met indelingen van competities, de Grand Prix die over een paar weken start en andere zaken. Mijn laatste periode als voorzitter eindigt in november tijdens de najaarsvergadering. Ik ga me daarna nog meer bezighouden met arbitrage, waar mijn hart ligt. Meer wedstrijden doen en toernooien. Verder ga ik samen met Monique Wilkowski wat voor de jeugd doen. Het biljarten ziet er goed uit voor Nederland. We hebben zo’n 250 teams in competitie, 100, 150 spelers gemiddeld in de Grand Prix toernooien. We blijven het internationaal redelijk goed doen, al hebben we voorlopig geen World Cup. Maar Nederland spreekt een aardig woordje mee op de UMB kalenders. Voor mij als voorzitter is er nog geen opvolger. We zijn al lang op zoek naar mensen, die niet eens veel verstand van biljarten moeten hebben, maar goed zijn in beleid maken en besturen. Hopelijk dient er zich tijdig iemand aan om onze sport verder te promoten en te leiden.’’