OEGSTGEEST - De eerste plaats was niet alleen goed voor een gouden medaille (nou ja, goudkleurig…, maar toch) :) ,het leverde ook de zgn. Cees van Schaik wisselbeker op.
Er werd strijd geleverd aan drie tafels. De enige aanpassing die gemaakt wordt voor de doelgroep is dat een partij nooit langer duurt dan 20 beurten. Gebruik makend van het Belgische puntensysteem konden spelers met uiteenlopende moyennes minimaal 4 partijen spelen en punten scoren in overeenstemming met het aantal gemaakte caramboles. Voor de meesten van de spelers is de energie na vier partijen al behoorlijk weggevloeid. Hetzelfde gebeurt dan vervolgens met de concentratie en dus ook met de scores.
Dat alles neemt niet weg dat we op de geweldige locatie van de biljartvereniging van Oegstgeest een prima evenement hebben neergezet.
Centraal aanstuurpunt voor elke partij was Peter van Strien, zelf lotgenoot en niet meer in staat zelf deel te nemen aan een toernooi. Peter was de man die voor alle drie de tafels de samenstelling regelde van de duo’s die om de winst en/of de punten mochten gaan strijden.
Peter zorgde er voor dat na afloop van een partij het volgende duo al weer klaar stond zodat er geen grote ‘gaten’ vielen in het programma. Peter: nogmaals dank en chapeau voor je enorme inzet.
Grote inzet en betrokkenheid was er ook bij de diverse enthousiaste vrijwilligers die taken op zich namen als schrijver of arbiter. Het mooie was dat er een harmonieuze samenwerking plaatsvond tussen de ons toegewezen arbiters van de KNBB en de eigen vrijwilligers.
Eerder noemde ik al de locatie in Oegstgeest, waar we nu al voor de derde keer te gast waren, samen met een groep ‘normale’ biljarters die om een titel in de spelsoort ‘driebanden’ speelde.
BCO Oegstgeest heeft een prachtige zaal met veel tafels om aan te spelen, maar wat veel belangrijker is: het is een gastvrije plek die zelfs voor onze vrijwilligers de lunch sponsorde en waar vanuit het bestuur veel belangstelling getoond werd voor ons toernooi.
Terugkomend op het toernooi zelf. Iedere speler deed natuurlijk zijn uiterste best om zijn partij winnend, dan wel met een zo hoog mogelijk aantal caramboles, af te sluiten.
Dat dit niet altijd lukte gaf soms wat frustratie, maar het hinderde de sfeer absoluut niet.
Ikzelf (Jan Heida) kon deze keer dankzij het werk van Peter van Strien ook zelf meedoen; tja, ik ben ook zelf een ervaringsdeskundige helaas.
Verder was mijn enige praktische taak het invoeren van de uitslagen in een computerbestand.
Toen alle partijen achter de rug waren konden we om ongeveer 15u de uitslag bekend maken en kreeg John van Schaijk de bronzen medaille omgehangen. Bert Onderweegs kreeg de zilveren medaille voor een mooie tweede plaats en de gouden medaille plus de wisselbeker gingen naar Kees Ludlage.
Vermoeid maar voldaan kon iedereen daarna weer naar huis en het ‘tot de volgende keer’ heeft heel wat keren geklonken.
Afrondend: dank aan iedereen die dit toernooi mogelijk gemaakt heeft en de spelers die niet in de prijzen zijn gevallen wil ik bemoedigen met de bewerking van een quote van Matthijn Buwalda:
“Als de lat soms wat te hoog ligt, loop er dan lachend onderdoor”
Tot volgend jaar ergens in juni.
Jan Heida
Voorzitter Stichting Parkinson Events